Daar sta je dan in een bomvolle supermarkt met mega klamme zweethanden te kijken naar je kind die in een hysterische driftbui is beland. Even niet wetend hoe je dit nu weer het handigste kunt aanvliegen. Je probeert intussen je kind gerust te stellen. De buitenwereld lijkt zijn mening al klaar te hebben en starende blikken van voorbijgangers maken de situatie nog ongemakkelijker. Als je nu een kindercoach inschakelt heb je zeker gefaald als ouder.
Kun je alle buien van je kind voorkomen?
Soms denk je nog zo goed voorbereid te zijn. Alles gedaan te hebben om mogelijke explosieve buien van je kind te voorkomen. En dan ineens slaat het noodlot toe. Iets dat je van tevoren niet had kunnen voorzien maar voor je kind als desastreus voelt. Waarom lijken de buien van je kind ook altijd veel erger dan die van alle andere kinderen om je heen? heeft alleen mijn kind dit? Hoe ga ik hiermee om? Het gevoel van onmacht bekruipt je opnieuw. Een golf van vragen en onzekerheid komt over je heen. We kunnen als ouders niet alles voorkomen. We hebben geen invloed op de situaties die zich onverwachts kunnen afspelen. Maar we kunnen wel op de juiste manier inspelen op de situatie die voor het kind op dat moment het prettigst is waardoor vele buien waarschijnlijk sneller zullen overwaaien.
Weten wat je kind nodig heeft
Wat kunnen we ons als ouders toch rot en onzeker voelen als we niet goed weten hoe we om moeten gaan met die onverwachtse situaties. Situaties waarvan onze kinderen er compleet van in paniek kunnen raken. En wat kunnen we hier als ouders soms onhandig op reageren.
Je krijg door je kind naar je hoofd geslingerd dat je het toch niet begrijpt. En juist doordat je het inderdaad niet altijd goed begrijpt wat er in dat koppie omgaat reageer je boos, word je gefrustreerd en lijk je machteloos te staan. Het voelt alsof je faalt omdat je niet goed aanvoelt wat je kind nodig heeft. Falen omdat je niet altijd de ouder bent die je graag zou willen zijn.
Doormodderen of hulp inschakelen?
Je hebt misschien door de jaren heen wat boeken gelezen. Haalt overal de nodige informatie vandaan. En leert van andere ouders, webinars, online trainingen of andere bronnen. Want jij wilt natuurlijk het allerbeste voor je kind. Je denkt het allemaal alleen te moeten kunnen. Je vergelijkt jezelf met anderen en wilt zeker niet onderdoen aan een ander. Hulp vragen voelt ook zwak. Wat zij kan, kan ik ook en dus ga je door. Tenslotte, jij als ouder kent je kind het beste dus je zou toch moeten weten wat jouw kind nodig heeft? Wat kan een ander hierin nou voor jou betekenen? Is hulp vragen falen of zou je meer falen met doormodderen?
Je bent een ouder, geen kindercoach
Soms zou je het allemaal zo graag zelf willen oplossen. Maar je kunt niet alle problemen waar je middenin staat zelf oplossen. Er komt als ouder zoveel meer bij kijken. Je gevoel, je eigen opvoeding, de ervaring en je onzekerheden als ouder spelen een grote rol in het zoeken naar de juiste oplossing. Het is niet gek dat je hierdoor soms door de bomen het bos niet meer ziet. Je bent immers een ouder, geen kindercoach.
Hulp van een kindercoach
Hoe fijn is het dan dat je er niet alleen voor staat. En dat hulp van Jongbrein in de vorm van een opvoedconsult, kindercoaching of gezinscoaching jou en je gezin weer nieuwe inzichten kan geven. Samen met jou kan kijken naar een oplossing. Vooruit kijkt met een blik op de toekomst. Je laat inzien dat het niet aan jou ligt en dat je leert wat wel en niet werkt. Hierdoor krijg jij als ouder weer een beetje lucht, grip op de situatie en sta je weer ontspannen in de opvoeding. Dan kun je weer genieten en groei je in de rol van opvoeder.
